“ถึงวันนี้พี่เปิดมาแล้ว 8 ปี ช่วงแรกเป็นร้านเล็กๆ มีอยู่ประมาณ 10 โต๊ะ พอทำไปๆ ลูกค้าเริ่มเยอะขึ้นก็ขยายร้านเข้ามาด้านไหน จนเต็มพื้นที่ ใช้เวลาราว 2 ปีสะสมฐานลูกค้าจนวันนี้เต็มร้าน เรียกได้ว่าต้องอดทนพอสมควร แต่อาศัยเราทำไปขยายไป ใช้ทุนต่อทุนไม่ควักเนื้อมาขยายร้าน ขยายตามกำลังลูกค้า ก็ต้องยอมรับว่าเราเป็นคนทำอยู่แต่ในครัว ไม่เก่งเรื่องการตลาด อาศัยรสชาติ บริการ และราคา ให้ลูกค้าติดใจ แล้วเกิดการบอกต่อ”

“ทุกเมนูในร้านพี่มีสูตรกำกับหมด พนักงานมีหน้าที่ทำตามสูตร เมนูกลุ่มเส้นเราก็จะชั่งตวงเส้นแพ็คเป็นถุงเก็บไว้ เวลาจะใช้ก็หยิบเป็นถุงๆ มาปรุง วิธีนี้ทำให้ช่วยควบคุมต้นทุนได้ และการใช้สูตรกำกับทำให้เราไม่ต้องกังวลเรื่องพ่อครัว แม่ครัวลาออก ใครก็สามารถทำอาหารได้แค่ฝึกพื้นฐานจากนั้นก็ทำตามสูตรกำหนด การทำร้านอาหารถ้าพึ้งแต่ทักษะคนเมื่อคนๆ นั้นไม่อยู่ ร้านจะเกิดปัญหาได้ หรือการปล่อยให้พนักงานใช้วัตถุดิบโดยไม่ได้ชั่ง ตวง ก็จะทำให้ต้นทุนสูงได้ ยิ่งร้านเราราคาขายกำไรไม่เยอะ เรื่องควบคุมต้นทุนจึงสำคัญมาก”

“เอาจริงๆ ร้านจะเปิดได้หรือไม่ ไม่ใช่ขึ้นอยู่กับลูกค้านะ แต่ขึ้นอยู่กับพนักงาน การดูแลพนักงานสำคัญมาก เพราะถ้าร้านไหนมีพนักงานออกบ่อยๆ ระบบงานมันจะไม่ไหลเลื่อน รสชาติอาหารก็อาจเพี้ยนได้ถ้าร้านไหนต้องพึ้งทักษะคน อย่างที่ร้านพี่ก็ไม่อยากให้พนักงานออกกันบ่อยๆ เพราะเวลามีพนักงานใหม่เข้ามาเราก็ต้องเสียเวลาหลายวันในการสอนงานมันก็เป็นต้นทุนเวลา สู่เราเอาเวลาไปคิดหาวิธีทำอย่างไรให้พนักงานอยู่กับเรานานๆ ดีกว่าพี่จะเน้นไปในเรื่องของการหาอุปกรณ์ทุ่นแรงพนักงาน อย่างเครื่องทุบเนื้อสเต๊กก็เกิดมาจากเราเห็นพนักงานนั่งทุบเนื้อกันจนแขนล้า ปวดหัวไหล่ เลยเอาไอเดียไปปรึกษาช่างโรงงานให้ช่วยออกแบบเครื่องทุบก็ได้ออกมาเป็นเครื่องที่ใช้อยู่ ผลคือได้เซฟร่างกายพนัก และยังทำให้เซฟเวลาเตรียมเนื้อไปได้มากแถมได้เนื้อสเต๊กนุ่มโดยไม่ต้องหมักอะไรเลย”

“พี่ว่าการเอาใจเขามาใส่ใจเราสำคัญที่สุด เราอยู่ได้ เขาก็ต้องอยู่ได้ในคุณภาพชีวิตที่ดี กินอิ่ม นอนหลับสบาย มีเงินเหลือส่งให้ครอบครัว ไม่เอาเปรียบกัน เป็นเรื่องพื้นฐานที่เราต้องมีให้พนักงาน”